Autor: Ilona Baczewska

Drogi NaBun0, chyba muszę Cię trochę rozczarować… pracuję z dzieciakami, z tzw. trudną młodzieżą na poziomie gimnazjum. Każde z nich stykało się z agresją w domu i na podwórku, widać to po nich, jak na dłoni. Jak nauczysz dziecko rozwiązywać problemy (nie tylko słownie, ale przede wszystkim przykładem), tak ono będzie to z dużym prawdopodobieństwem czynić, to nie jest nic innego, jak powielanie wzorca. Jeśli w twoje rodzinie, bądź w rodzinie znajomych, jakieś dziecko zwracało się tak do rodzica, to znaczy, że gdzieś to usłyszało. Nie jeden raz, nie dwa i nie trzy, tylko wiele razy usłyszało i zauważyło, więc wypracowało sobie taki właśnie schemat postępowania. Jeśli nie u rodziców, to rodzice dopuścili do tego, żeby dziecko przebywało w środowisku, w którym przodują nieprawidłowe wzorce.
Poza tym prowadzę poradnię psychologiczno-pedagogiczną, więc myślę, że jakieś kompetencje do wypowiadania się w tym temacie mam. W poradni mam przekrój dzieci, od wybitnie uzdolnionych, rozwijających się społeczno-emocjonalnie prawidłowo lub niekoniecznie, przez przeciętnie inteligentnych, również z różnym poziomem rozwoju społeczno-emocjonalnego po dzieci upośledzone w różnym stopniu. O ile agresywny dwulatek jest czymś naturalnym w każdej rodzinie, bo agresja jest bardzo pierwotną emocją i jako pierwsza potrafi wystąpić jako mechanizm obronny w sytuacjach trudnych emocjonalnie, o tyle agresja u nastolatków występuje raczej tam, gdzie u dwulatka rodzice agresją reagowali na jego agresję, tak go wychowali, taki mechanizm w młodym człowieku pozostał. Nie nauczyli go po prostu reagować inaczej.
Mylisz bezstresowe wychowanie z wychowaniem bezprzemocowym. Stawianie granic nie musi równać się używaniu przemocy. I nie mówimy tu o 1% ludzi, którzy są zaburzeni, są socjopatami lub psychopatami. Tym nie pomoże prawdopodobnie żadne wychowanie, jeśli zaburzenia są bardzo nasilone, choć agresja każde w zasadzie zaburzenia nasila. Ale dzieci o rysie socjopatycznym i psychopatycznym rzeczywiście potrafią odstawiać takie numery, mimo prawidłowych wzorców w rodzinie, ale to też nie oznacza, że należy stosować wobec nich przemoc, bo będzie tylko gorzej.
Wierz mi, nie znam prawidłowo funkcjonującej rodziny, bezprzemocowej, w której wychowałyby się dzieci, jak to nazwałeś „ubytki społeczeństwa które tylko nienawidzą ludzi i nie potrafią sobie w życiu poradzić nic sklepać i nie wiedzą jak sie zachowywać”. A trochę tych rodzin i dzieci zdążyłam poznać.